Już w szkole podstawowej uczniowie poznają podstawy mitologii greckiej, czyli systemu wierzeń, który rozpowszechnił się wśród Starożytnych Greków setki lat przed naszą erą. Była to jedna z najbardziej barwnych i interesujących mitologii spośród wielu stworzonych przez antyczne ludy. Mitologia cechowała się przede wszystkim zagęszczeniem wielu bogów i ich synów bądź córek zrodzonych ze śmiertelnymi partnerami, czyli herosów. Owi bogowie i herosi przeżywali rozmaite fantastyczne przygody, które zawarte są w poszczególnych mitach. Opowieści te żyją pełnią życia po dziś dzień; są niezwykle popularne i stanowią ważne konteksty w teraźniejszych odniesieniach kulturalnych.
Centralną postacią greckiego panteonu bóstw zasiadających na górze Olimp był Zeus, Pan Niebios, który dzierżył w ręku swój straszny piorun. Porazić mógł on nim każdego, kto sprzeciwił się jego świętej woli. Nie był jednak zbyt wierny – słynąć z bardzo wielu kochanek, w mitologii greckiej udokumentowano przynajmniej setkę jego potomstwa. Większość herosów takich jak chociażby słynny Herakles (w rzymskiej tradycji Herkules) czy Perseusz latający na Pegazie byli właśnie synami Zeusa z nieślubnych związków. Bardzo zła była o to Hera, królowa bogów, bogini małżeństw i kobiet, która czyhała cały czas na kochanki Zeusa pragnąc zemsty i irytując się na własnego niesfornego męża.
Bratem Zeusa (i co ciekawe jednocześnie Hery) był Posejdon, pan mórz i oceanów, który swoje piękne królestwo miał w czeluści najgłębszego morza. Przebywał tam ze swoją żoną Amfitrytą, ale również, podobnie jak brat, nie był zbyt wiernym. Jego potomkiem jest chociażby słynny heros Tezeusz, który w słynnym micie kreteńskim po nici Ariadny wyszedł ze strasznego labiryntu Minotaura.
Trzecim bratem był władca podziemi, Hades. Wraz ze swoją żoną, bohaterką innego pięknego mitu, Persefoną, pilnował świata zmarłych. Według wierzeń Starożytnych Greków, po śmierci dusza lądowała nad rzeką Styks, gdzie za koszt jednego obola przewożona była przez Charona. Jeśli dusza spędziła życie nienagannie lądowała na Polach Elizejskich, jeśli prowadziła się gorzej spędzała całą wieczność na zwyczajnym polu, na którym słyszeć mogła tylko własne myśli. Istniała jeszcze trzecia, najgorsza droga, dla potępionych – Tartar, miejsce wiecznych szlochów i zgryzot.
W dzisiejszym świecie mitologia grecka nadal pełni bardzo ważną rolę. Opowieści te nie są tylko ciekawe, ale także dają pogląd o życiu w kulturze antycznej, a także są podstawowym elementem kanonu szkolnego. Uczniowie szkoły podstawowej czy gimnazjum zastanawiają się bacznie co to syzyfowa praca, a cóż to męki Tantala. Okazuje się bowiem, że z bogatej kultury greckiej w języku polskim zachowały się charakterystyczne zwroty frazeologiczne, które mają na celu zilustrowanie pewnych wydarzeń. Syzyfowe prace to na przykład określenie na zajęcie, które nie ma większego celu. Wzięło się ono od mitologicznego Syzyfa, który w Tartarze wtaszczał kamień pod górę, a kiedy już był na szczycie, ów głaz spadał z powrotem na dół.
